eşşek sıpası

mart 2008'den bu yana hayatıma renk ve bazen yorgunluk katan en büyük olay sütçü hazretleri oldu. bütün kardeşleri sütü kesip kuru mamaya geçtiğinde bile cazgırca sütü bırakmayan bu el kadar haydutu yavaş yavaş sütten kestik ve doğru yeni yuvasına getirdik. büyüdükçe semirip kuzu boyutlarına geldi ama yine de annesinin bir tanesi o. bu arada çok maceralarımız oldu tabi, özellikle erkenden idrarında kristallenme yaşadığı için bol bol veteriner ziyaretleri, sondalar, mama değişiklikleri... 1 senedir eve her geç geldiğimde (ki sık sık olan bir durum) kapının arkasında onu bas bas bağırırken bulmamdan kelli sonunda vicdanımın sesini bastıramadım ve kendisine esmer bir kardeş aldım: zeytin. evde çığrından çıkan tüyleri ve 10 günde kirlenen kedi kumunu saymazsak, ikisini evde patır patır koştururken görmek ve 'sütçü bütün gün evde yalnız, sıkılıyodur' düşüncesinden kurtulmak beni sevindiriyor diyebilirim. sütçüyle ilgili beni en çok güldüren şeyler ise pis kokulara düşkünlük göstermesi (eminim bunun fizyolojik bir açıklaması vardır ama bizim pis olarak adlandırdığımız kokuları yoğun olarak duyduğunda ağzını açıp bir süre ööle kalıyor, 'kafa yaptı' diyoruz biz ahaha), parkelerin üzerinde koşarken patinaj yapması, kakasını yapmadan önce kumu gömü bulacakmışçasına hızlı ve derin kazması, zeytin hanım sulu veya cıvık maddelere patileriyle korkusuzca iğrenmeden dalarken sütçü beyin konakta doğmuşçasına gözlerini kısıp patisini çekmesi... bunun gibi birçok şey. kediler beraber yaşadıkları insanların huyunu alır derler, sanırım bazen kalabalıklardan kaçmak istercesine başını alıp yalnız başına içeriki odada oturması da bunu açıklıyor:)